مثل هوای بهار



بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی میاد خونه میگه میشه لباسامو بشوری؟ جدا از بقیه لباسا؟

دلم آتیش میگیره؛ لباساشو میندازم تو ماشین و با خودم فکر می کنم نه حقوق کمی بیشتر، نه حتی تعطیلی بعد از شیفت و چند ساعت بیشتر کنار ما بودن، ارزش این ریسک رو به جون خریدن رو، هرگز، هرگز، هرگز نداره تنها چیزی که میتونه توجیه باشه برای پذیرش این ریسک، انجام وظیفه و خدمت به وطنه. چطور بعضیا فکر میکنن شهدای مدافع حرم برای پول رفتن جونشون رو دادن؟؟؟

روزی آیه امروزم از نرم افزار قران گوشی این آیه شریفه است:

الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ الْکاظِمِینَ الْغَیْظَ وَ الْعافِینَ عَنِ النَّاسِ وَ اللَّـهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ.

با خودم فکر می کنم سید، مصداق این آیه شریفه است. شک ندارم که خدا دوستش داره. شک ندارم دارم با یه شهید زنده زندگی می کنم. شک ندارم دعاهای سحرگاهی استاد پشت و پناهشه.


بسم الله الرحمن الرحیم

ده سال و اندی است که وبلاگ می نویسم. همیشه هم برای دل خودم نوشته ام؛ هرچند که دوستان بسیار خوبی هم در این میان پیدا کرده ام. نمیدانم این رسم در بلاگفا نبود، یا من مثل همیشه به سنت ها و رسم ها چندان پایبند نبودم؛ ولی گویا در بیان، پاسخ دادن به همه کامنتها و کامنت گذاشتن در همه وبلاگهایی که میخوانی، جز رسم و رسومات است و نشان ادب.شاید چون اینجا بیشتر مطالب مخاطب محور هستند، بر خلاف دل نوشته های من.

ارزش هایم به من می گویند نیازی نیست همیشه و به همه کامنتها مخصوصا کامنتهای برادران بزرگوار نامحرم پاسخ بدهی؛ ارزش هایم به من می گویند گاهی بعضی کامنتهای خیلی خوب را که هیچ چیز خصوصی هم ندارند، باید برای خودت نگه داری؛ ارزش هایم به من می گویند هر جا واقعا حرف مفیدی داشتی که ارزش نوشته و خوانده شدن داشت، کامنت بگذار و .

به هر حال می خواهم پیشاپیش از همه بزرگوارانی که اینجا را می خوانند معذرت خواهی کنم و اجازه بخواهم به سبک خودم ادامه بدهم. لطفا اگر کامنتی تایید نشد، بدون پاسخ تایید شد، یا مطلبی را خواندم و استفاده کردم و در سکوت عبور کردم، دلگیر نشوید.


بسم الله الرحمن الرحیم

ساعت ١٢:٤٧ نیمه شب است. دارم میان وعده فردایشان را آماده می کنم؛ برای سه تا ظرف انار تاج خروسی درست می کنم؛ بادامها را بین سه تا ظرف تقسیم می کنم؛ سه تا نارنگی می شورم و سرشان را با چاقو کمی جدا می کنم؛ یواشکی برای علی بسکوییت می گذارم چون فقط مدرسه دخترها بسکوییت را ممنوع کرده و برنامه غذایی داده. ظرفهای هرکدامشان را میگذارم توی پاکت مخصوص توی کیفشان و همزمان سعی می کنم بخاطر بیاورم آخرین تصمیم زهرا برای لقمه صبحانه اش چه بود؟ آیا قرار شد مثل ریحانه طبق برنامه مدرسه تخم مرغ آب پز ببرد یا نان و پنیر و کنجد برشته را جایگزین کند؟ یادم نمی آید. با خودم فکر می کنم باید برایشان توضیح بدهم لازم نیست حتما لقمه ها و میوه هایشان را مثل هم انتخاب کنند؛ هر کدامشان باید طبق میل و سلیقه خودش تصمیم بگیرد.

یادم می افتد به ربکا. آن شبی که جک دیروقت به خانه آمد و ربکا گفت که دارد برای سه نفر صبحانه inidvidual درست می کند و چه می کند و چه می کند تا نمره شان از ١٠، ٩ بشود. گفت که نمی گذارد جک خرابش کند. گفت که be man and fix it. و جک فردا صبح گفت که سعی میکند نمره اش برای بچه ها ١١ و برای او ١٢ باشد. 

چقدر این صحنه و این اتفاق تاثیرگذار بود.

حالا من داشتم سه تا میان وعده individual درست می کردم.

اما فقط این نبود.

آخرین کار قبل از خاموش کردن چراغ آشپزخانه، درست کردن دوتا لقمه نان و پنیر بود و گذاشتن یک کاغذ یادداشت صورتی کنارشان و گذاشتن توی کیف مردی که فردا میرفت کیلومترها دورتر تا نان حلال بیاورد سر سفره ما. نان حلال بیاورد برای سفر اربعین. نان حلال بیاورد برای سه تا دانش آموز خانه اش و شیرین عسل نوپای زندگیش.


بسم الله الرحمن الرحیم

علی از این غلط گیرهای نواری خریده (اسم درستشان را نمی دانم). بهش می گویم من دلم میخواهد دوباره درس بخوانم، میدانی چرا؟ برای اینکه عاشق لوازم التحریرم!

راستش من دلم می خواهد یک جامدادی داشته باشم پر از لوازم التحریر زیبا و جذاب و هیجان انگیز که استفاده هم بشوند. چون اگر چیزی بلااستفاده داشته باشم، عذاب وجدان بیچاره ام می کند.

حالا شب از نیمه گذشته و من خواب از سرم پریده و در اینستا کمی می گردم و حالم. حالم، حال یک جوان ٢٠ ساله است؛ حتی بگو ١٨ ساله! از بس که شوق و ایده و فکر و امید دارم. چیزهایی که میدانم حداقل باید سه سال دیگر برای تحققشان صبر کنم؛ چیزهایی که اصلا نمیدانم درست است رویا داشتنشان یا نه، و تصمیم درباره روا بودن یا نارواییشان را گذاشته ام برای وقتی دیگر؛ و البته چیزهایی که میتوانم همین فردا محققشان کنم.

این امید، این شعف، این شور را دوست دارم! دوست دارم چون محصول تلاش خودم است. چون هی حرف فاطمه را با خودم تکرار کردم که این حال من است و من باید خوبش کنم! من مسئول حال خودم هستم. چون روزها و شبهای سختی را در غم و ناامیدی و افسردگی و انزجار مطلق گذراندم ولی بعد خودم تصمیم گرفتم که بس است و باید از این به بعد حالم خوب باشد. باید بخندم و بخندانم. باید بپذیرم که محور چرخش این زندگی منم؛ حال خوب کن این زندگی منم؛ شروع کننده منم. 

حالا شاید دو شب دیگر دوباره همان افسرده ای باشم که بطور جدی به رفتن فکر می کرد. مهم نیست. مهم این است که توانستم از آن حال بیرون بیایم؛ پس اگر باز هم پیش بیاید، می توانم. مشکلات حل شده اند؟ نه! ابدا! ولی من مسئول حال خودم هستم نه حال مشکلات و فی الحال از اینکه توانسته ام حال خودم را خوب کنم خوشحال و راضی ام. به روزهایی فکر میکنم که به آرزوهای فرهنگی ام رسیده ام؛ روزهایی که مستقل تر، آزادتر و فارغ البال تر شده ام. (فارغ البال درست است؟ آیا بال کلمه فارسی نیست که الف لام سرش نمی آید؟) به روزهایی که شاید تصمیم بگیرم صرف و نحو بخوانم دوباره، یا نوشتن و ویراستاری را ادامه دهم، یا برگردم به وادی حقوق، یا بروم قاطی بچه مدرسه ای ها بشوم. یا شاید هم بفهمم که هیچکدام اینها برنامه و راه من نیست و سراغش نروم.

به روزهای نزدیکتر فکر می کنم. به صبحهای خلوت خانه. به روزهای مرتبتر بودن خانه. به روزهای قهوه خوردن و کتاب خواندنهای صبحگاهی. یا خیاطی کردن و گوش دادن به دعای ابوحمزه با صوت آقاجون. یا روزهای صبح زود بلافاصله بعد از رفتن بچه ها، حرم رفتن ها.

و به سفر فکر می کنم. به اربعین. به نجف. به شهر ملکوتی نجف. به آسمان نجف.به آسمان دل انگیز نجف. به بهجت بی حدوحصر نجف. 

و فکرهایم را می نویسم تا قطار کلمه ها از ذهنم خارج شود و شاید جا باز شود برای کلمه های جدید؛ برای فکرهای جدید؛ برای تو دو لیستهای جدید؛ برای برچسب اسم زدن به تمام وسایل ریحانه؛ برای تمام کردن مانتویش؛ برای شستن ظرفها و لباسها؛ برای جارو زدن؛ برای لیست لوازم سفر نوشتن و برنامه ریزی برای آماده کردنشان؛ برای مادر بودن بی امان.

ادامه مطلب


بسم الله الرحمن الرحیم

بلیط های سفر اربعین رو گرفتند. همونطور که آرزو داشتم! سهل، طولانی، زود!

و همراه همسر!

همیشه وقتی اشتیاقشون به زیارت رو می دیدم با همه وجودم از خدای مهربون می خواستم به ما توفیق بده ما ایشون رو به این آرزوشون برسونیم و به همسر میگفتم وظیفه شماست که ببریشون، حتی شده تنها، حتی قبل از اینکه ما رو ببری. 

حالا قراره همسفر بشیم؛ ایشون همراه و کمک ما باشند؛ ما هم در خدمتشون.

ایشون هم مثل پارسال من سفر اولشونه. خدایا! میشه به من و ایشون رحم کنی، منت بر سرمون بذاری، اجازه بدی سر به ضریح امیرالمومنین روحی فداه بذاریم؟ میشه اجازه بدی زیارت امین الله رو روبروی ضریح مطهر بخونیم؟ میشه اجازه بدی تو ایوون طلای نجف بایستیم و اذن پیاده روی بگیریم؟ میشه اجازه بدی تو آغوش بابای مهربونمون امن ترین آرامش عالم رو ذوق کنیم؟ میشه اجازه بدی بین الحرمین رو با قدمهای لرزان و اشک چشم طی کنیم؟ میشه اجازه بدی تو ملکوت تحت قبه نفس بکشیم؟ میشه این همه خوشبختی رو روزیمون کنی خدای من؟! فحقّق رجایی. و اسمع دعایی.


بسم الله الرحمن الرحیم

تلویزیون اخبار اربعین را پخش می کند.

دلم بی قرار می شود.

دلم مدتی است بی قرار شده است.

نمی توانم دیگر صبر کنم. دلم می خواهد زمان را زودتر هل بدهم به جلو. دلم میخواهد چشمهایم را ببندم و لحظه آغاز سفر باز کنم.

تلویزیون حرم را نشان می دهد.

دیوانه میشوم . از تصور اینکه این سفر زیارت روزی ام خواهد شد یا نه؟ از این سوال دیوانه می شوم.


بسم الله الرحمن الرحیم

آمده ام کانون پرورش. دعوت شده ایم فینال مسابقه عصر ما!

کلیپهای بین برنامه می کشد مرا.

کلیپ اربعین. کلیپ امام رضا علیه السلام. و از همه ویران کننده تر، کلیپ شهدا

به تصاویر شهدای مدافع حرم نگاه می کنم. با چشمهای مادریم نگاه می کنم. به صورتهای جوان و زیبایشان. به محاسن نورسته مومنانه شان چطور مادرهایشان دلشان آمده بفرستندشان جلوی توپ و گلوله و تانک؟ چطور زیر خاک کرده اند این بچه های جوان را که خون دل خورده اند تا به اینجا برسند؟. من چقدر مدیونم به اینها؟. و چه بی خیال رسیدن به آرزوهایم را امروز و فردا می کنم. خدایا! مرا شرمنده شهدا و مادرهایشان و همسرهایشان و فردندانشان نفرما می دانم که اگر به آرزوهایم برسم، لبخند به لب شهدا خواهد نشست. شهدایی که فرحین بما آتاهم الله من فضله هستند خوشا به سعادتشان.


بسم الله الرحمن الرحیم

سه دانش آموزم نشسته اند توی اتاقشان و با خنده و شادی، لوازم التحریرشان را اسم دار می کنند. 

من؟ نشسته ام پشت میز آشپزخانه و چای و خرمایم را میخورم و سعی می کنم به ولوله ای که توی دلم برپاست اهمیت ندهم.

سعی میکنم برایم مهم نباشد که زهرا با خط کلاس اولی طور خودش برچسب های روی دفترش را می نویسد و دور اسمهای پرینت گرفته شده شان را کج و معوج بریده اند و صاف و مرتب دور مدادهایشان نمی چسبانند.

یادم نیست وقتی بچه بودم دلم میخواست خودم این کارها را بکنم یا مامان و آقاجون؟ ولی حالا بچه هایم دلشان میخواهد خودشان وسایلشان را آماده کنند و من به این اعتماد به نفسشان احترام می گذارم و ژست مادرهای فهمیده می گیرم و چای و خرما میخورم و فکر می کنم که دوشنبه اول مهر بروم دنبال کارهای تصفیه حساب دانشگاه بهتر است یا شنبه ششم مهر؟!


بسم الله الرحمن الرحیم

همه چیز از یه کلیک اضافه شروع شد. یه کلیک که عکسا رو روی نقشه نشون می داد. نشون می داد که تو هر لوکیشنی چندتا عکس داری؛ بعد دل من راهی شد با نقشه. رفت کربلا، رفت نجف، رفت وان، رفت استانبول. بعد هی رفت و رفت و رفت و رفت و . (چقدر طولانی بود) تا رسید به نیویورک؛ به فیلادلفیا. 

یه فاصله آبی رنگ خیلی بزرگ بینمون بود. یه فاصله ای که وحشت انداخت توی دلم. به خودم اومدم دیدم اشکام داره از چشمام می جوشه.

 

پ.ن: کافیه کمی قبلترش نشسته باشی تو اینستاگرام عکسای حرم رو دیده باشی؛ عکسای حرم حضرت پدر؛ عکسای  حرم سیدالشهدا ( روحی فداهما). عکسا رو دیده باشی و خاطراتت رو مرور کرده باشی.

کافیه عصر روز شهادت باشه و تو به مرز جنون رسیده باشی از دلتنگی حرم. 

همه چیز دست به دست هم میده تا دلتنگی ببردت به سمت مبدا حیاتت؛ به سمت هدف آفرینشت؛ به سمت وطنت؛ به سمت پدر و مادر راستینت. دلتنگی گاهی پلی میشه برای پرواز. برای اینکه تقلا کنی بندهایی که اسیرت کرده از دست و پات جدا کنی و پر بکشی. گاهی اگه از غم عبور کنی، به وادی آرامش می رسی.


بسم الله الرحمن الرحیم

حالا دیگر یک جوری شده ام که وقت بیماری هم، اگر فرصتی برای استراحت پیش بیاید ولی کارهای خانه بر زمین مانده باشد، نمی توانم استراحت کنم؛ هی به خودم می گویم فلان کار را هم بکنم بعد؛ و خب معلوم است که فرصت استراحت به همین راحتی و زودی از دست می رود.

کاش می شد بیماری از قبل خبر بدهد؛ یک تماس بگیرد و بگوید دارم خدمت می رسم، آمادگی اش را دارید؟

آن وقت ما تند تند لباسهای شسته را تا می کردیم و توی کشوها می گذاشتیم؛ ظرفها را می گذاشتیم توی ماشین (هرچند برنامه های طولانیش فیوز را می پراند)؛ مخزن آب یخچال را پر می کردیم؛ ساک و چمدان و کوله سفر را باز می کردیم؛ لباسهای کثیف را می ریختیم توی ماشین؛ اسباب بازی های بچه ها را می ریختیم توی سبد؛ فایل ورد پایان نامه مان را پی دی اف می کردیم و ایمیل می کردیم برای واحد انتشارات دانشگاه؛ به گلدان هایمان آب می دادیم؛ ریشه های پتوس هایمان را قیچی می کردیم؛ حتی ام کرار و دخترش را یک وعده مهمان می کردیم!؛ بعد در را باز کنیم و به بیماری بگوییم: بفرمایید! قدمتان بر چشم! خیلی خوش آمدید!


بسم الله الرحمن الرحیم

 

در این سالها، یاد گرفته بودم وقتی چت می کردیم و صدایشان را می شنیدم یا تصویرشان را می دیدم، بغض نکنم و عادی رفتار کنم. تلفن اما هنوز سنگینی خاص خودش را دارد. حتی فکرش را که می کنم زنگ بزنم به آقاجون و صدایشان را از پشت خط تلفن بشنوم، اشک هایم چیلیک چیلیک می آیند. انگار تلفن دوری را می کوبد توی صورتت. انگار هی می گوید می دانی چقدر الان از هم دورید؟

دلم برای خانواده ام تنگ شده و هنوز نتوانسته ام زنگ بزنم و بگویم الو سلام مامان/ آقاجون. ما خوبیم. اینجا همه چیز آرام است؛ نگران نباشید.

دلم برای اینکه عکس نان گیسوی پستو یم را برای مامان بفرستم و بنویسم چرا خمیرش می چسبید و مامان بگویند این که خیلی خوب شده که! تنگ شده. 

دلم برای اینکه عکس کیک سیب و دارچینم را بفرستم توی گروه و آقاجون بنویسند نوش جانتان عزیزانم! تنگ شده.

نت را از ما گرفته اند و دلخوشی از راه دور با خانواده ام بودن را.

ای کاش مردم به جای بانک و پمپ بنزین آتش زدن و خسارت زدن به مردمی از جنس خودمان، مسئولان بی کفایت و خائن و دروغگو را به آتش می کشیدند.

طنز نوشت: حالا امشب که قسمت جدید سریالمان پخش می شود و نمی توانیم دانلودش کنیم، چه کنیم؟!


بسم الله الرحمن الرحیم

شبهای جمعه میگیرم هواتو

اشک غریبی میریزم برا تو

بیچاره اون که خرم رو ندیده

بیچاره تر اون که دید کربلاتو

.

تا قبل از اینکه حرم را ببینم، فکر می کردم این مداحی های در وصف دلتنگی و بی قراری بیشتر شعر و شورند تا واقعیت. درکی از دلتنگی برای حرم نداشتم. حرم برایم یک رویا بود که نسبتم با آن تمنا و طلب بود نه دلتنگی؛ نه حال کسی که به وصال رسیده و بعد مبتلای فراق شده است.

حالا اما شبهای جمعه از درد دلتنگی در خودم مچاله می شوم. به خودم می پیچم. درد می کشم و چاره ای جز صبوری ندارم.

حالا می فهمم اگر شاعر در شعرش از در آغوش کشیدن شش گوشه در رویا گفته و از بی خوابی و بی قراری در هوای حرم آن هم شبهای جمعه راست گفته؛ به خدا راست گفته.

شبهای جمعه از دلتنگی خواب به چشمم نمی آید؛ شبهای جمعه به این امید می خوابم که خواب حرم ببینم. شبهای جمعه خدا را با همه وجود شکر می کنم که گرفتار و مبتلای این دلتنگی هستم و التماس می کنم که فلا تسلب منی ما انا فیه.

پ.ن: دارم فکر می کنم که اگر مومن در حیات اخرویش به آنچه در دنیا می خواسته و روزیش نشده، می رسد؛ باید همه تلاشم را بکنم تا مومن بمیرم؛ چون شاید دیدار و همجواری آقایی که شبهای جمعه در فراقش بی قرار بودم، روزیم شود. کتاب آن سوی مرگ را خوانده اید؟ سه دقیقه در قیامت را چطور؟


بسم الله الرحمن الرحیم

ذهنم دچار یک خطای محاسباتی شد؛ به دستم فرمان اشتباه صادر کرد و انگشت شستم به جای اینکه دسته عایق ماهیتابه را بگیرد، کمی پایین تر و بدنه داغ ماهیتابه را گرفت. اول محلش نگذاشتم و به گرفتنش زیر آب سرد اکتفا کردم. ولی کمی بعد سوزشش شروع شد. تا مدتی بعد به طرز وحشتناکی می سوخت و بعد هم تاول کوچکی زد. از عمق وجودم سوزشش را احساس می کردم، انگار از مغز استخوانم شروع می شد، از گوشتم می گذشت و به پوست می رسید و دوباره از اول.

تمام لحظاتی که می سوخت این آیه برایم مجسم و در ذهنم تکرار می شد: کلما نضجت جلودهم بدلنا جلودا غیرها لیذوقوا العذاب. انگار که عذاب جهنم را به چشم می دیدم. بعد یک دفعه یک چیزی درونم شکست؛ یک چیزی درونم فرو ریخت. فهبنی صبرت علی عذابک، فکیف اصبر علی فراقک؟؟؟. یک چیزی از جنس جملات امام متقین در جانم طنین انداخته بود. یک چیز عجیبی که با صدای اذان ظهر پنجشنبه در هم آمیخت.


بسم الله الرحمن الرحیم

خسته بودم؛ خیلی خسته تر از آنکه مثل مرغ هی خم بشوم و نوک بزنم و چیزهای ریخته شده کف هال را جمع کنم. چشمهایم گرم شده بود و حالا که بیدار شده بودم بچه ها خواب بودند. هنوز تا ساعت دوازده که خط قرمز من است وقت زیاد داشتم. به خودم گفتم می دانم خسته ای؛ می دانم از ساعت ٤/٥ تا نزدیک ٨ یک نفس در دو جبهه مشق نوشته ای! ولی به این فکر کن که فردا صبح چشمت به هال ریخت و پاش نیفتد. فقط هال را جمع کن. هیچ کار دیگری نمی خواهد بکنی. 

هال را جمع کردم. با خودم فکر کردم چند وقت است اینطور به هم ریخته نشده بود؟ امروز چند ساعت مطلقا کاری نکرده بودم. در یمینم زهرا مشق نوشته بود و در یسارم علی و آن دوتا فسقلی خانه حسابی برای خودشان تازیده بودند! 

مشغول جمع کردن هال که بودم، فروشنده ای که سفارش محصولاتش را داده بودم پیام داد که الان بفرستم چیزها را؟ گفتم بفرستید. و تا او اسنپ بگیرد و بفرستد، اوپن را که غرق در ظرفهای شام و میوه و . بود مرتب کرده بودم؛ سیب زمینی ها را خلال کرده و شسته بودم برای تغذیه فردایشان؛ انارها را دانه کرده بودم؛ ظرفها را مرتب توی سینک چیده بودم؛ می خواستم سیب ها را برش بزنم و بچینم روی شوفاژ یا جلوی بخاری تا خشک شوند و زهرا با خودش ببرد برای عصر در مدرسه. توی دلم یک غمی بود. غمگین بودم که چرا مدرسه برنامه عصر در مدرسه را زودتر اعلام نکرده است تا تدارک ببینم. غمگین بودم از اینکه از چیزهای خوشمزه باب میل بچه ها چیز زیادی در خانه نداریم. غمگین بودم از اینکه همیشه حجم سنگینی از تلخی دوری همسر روی دوشم افتاده و چرا امشب نیست تا برای دخترش برنجک بخرد و هله هوله های سالم دیگر. غمگین بودم از اینکه نرسیدم برای فردایش کیک درست کنم و .

وسط همه غمها و البته اضطراب تحویل گرفتن بسته از راننده اسنپ آن هم آن وقت شب، بسته به دستم رسید و خرماهای خشکی که سفارش داده بودم همانطور بود که بچه ها دوست دارند. به همین سادگی خوشحالی پخش شد توی خانه ام و توی دلم. خشک کردن سیب ها را گذاشتم برای یک وقت دیگر. آب ریختم توی لیوان. دو حبه یخ کوچولو هم. آب خنک را سر کشیدم؛ نشستم که خاطره امروزم را بنویسم و ساعت از دوازده که خط قرمزم بود گذشت.

پ.ن١: ماشین ظرفشویی جان! چرا با من نامهربانی می کنی؟! لطفا خوب باش و درست کار کن. می دانی که چقدر کمک حالم هستی!

پ.ن٢: غمها، همین غمهای ساده و سرخوش و سطحی، همه مال وقتی است که تو را فراموش می کنم؛ که بنده بودنم را فراموش می کنم؛ که یادم می رود امروز آیه قران گوشی نبئ عبادی انی انا الغفور الرحیم بود؛ وگرنه تو با همین پشتیبان بودن ولی نبودن همسر داری مرا بزرگ می کنی و این چیزی جز مهربانی و لطف تو نیست.


بسم الله الرحمن الرحیم

تی وی تصاویر تشییع سردار در حرم امام حسین علیه‌السلام رو نشون می‌ده؛ به علی می‌گم علی! من خیلییییی دلم برا کربلا تنگ شده. چه کنم؟.

شب وقت خواب زهرا در حالی که نمی‌دونم با خودش یا من نجوا می‌کنه، می‌گه: منم خیلی دلم برای کربلا تنگ شده. برای ام‌کرار مکث می‌کنه. بعد با یه حالت کشف کردم‌طوری می‌گه: باید یادم باشه موقع نماز دعا کنم. و خواب می‌ره.


بسم الله الرحمن الرحیم

به خودم می‌گم اشکال نداره غذای مفصل نذاری؛ اشکال نداره نمی‌تونی به کارای خونه‌ات برسی. تو داغداری. داغ داری. داغ.

دلم داغه ولی به همون اندازه مصمم و پر قدرت. راهت رو ادامه خواهیم داد سردار!. نه فقط وجود بچه‌هامون، همه دنیا رو از اسمت و رسمت پر خواهیم‌ کرد. 


بسم الله الرحمن الرحیم

خدای مهربان شاهده، چند دقیقه بعد از نوشتن مطلب قبلی، اخبار ساعت ۹ ، از آخرین دست‌نوشته سردار گفت.

این کلمات ملکوتی رو فقط کسی می‌تونه نوشته باشه که اهل دیدار حق بوده باشه. اصلا نمی‌شد که کسی اهل سلوک نباشه و حاج قاسم بشه؛ سندش رو هم خدا نشونمون داد.

همه اینها رو ما دلتنگ‌تر و بی‌قرارتر می‌کنه.

* خدا رو شکر بچه‌ها مدرسه‌ان. می‌شه بدون ملاحظه هیچ چیز و هیچ کس ضجه زد برای سردار عارفی که از دست دادیم.

 

الهی لا تکلنی
خداوندا مرا بپذیر
خداوندا عاشق دیدارتم
همان دیداری که موسی را ناتوان از ایستادن و نفس کشیدن نمود
خداوندا مرا پاکیزه بپذیر
الحمدلله رب العالمین
خداوندا مرا پاکیزه بپذیر»


بسم الله الرحمن الرحیم

غم این روزا شبیه هیچ غمی نیست. خیلی خاطراتم رو مرور کردم؛ خاطرات غم انگیز ملی رو؛ فاجعه منا، شهادت شهید کاظمی، شهید تهرانی مقدم، شهید حججی، حتی رحلت اساتید اخلاق؛ حاج اقا مجتبی، حاج اقای خوشوقت.

ولی این غم یه چیزی فراتر از همه اینهاست. شاید شبیه غم آبان ۸۹؛ شهادت شهید ؛ سردار گمنام اطلاعات سپاه.

غم این روزا عمیقه. سوزاننده است. برانگیزاننده است. هرچی بیشتر رسوب می‌کنه تو وجودم، بیشتر تلخ می‌شم. اشک هم چاره نمی‌کنه این غم رو. دلم داره می‌ترکه از این غم.

تلویزیون تصاویر تجمعات مردمی رو نشون می‌ده. این همدلی، بعد اون همه کدورت‌ها و تلخکامی‌های مردم، این وحدت، این حیات، این جوشش، فقط از برکت خون شهید می‌تونه باشه. این وحدت دلگرمم می‌کنه ولی دلم می‌خواد چشمامو باز کنم و ببینم همش یه خواب تلخ بوده؛ نمی‌تونم باور کنم نبودن سردار رو. نمی‌خوام باور کنم. هربار که می‌گم شهید سلیمانی، احساس می‌کنم دهنم آتش می‌گیره؛ بغض می‌کنم؛ حرفم رو‌ نیمه رها می‌کنم. نمی‌خوام باور کنم کلمه مقدس شهید رو کنار اسم سردار.

تصور می‌کنم پیاده‌روی اربعین رو بدون سردار. دلم آتش می‌گیره. اصلا انگار نمی‌شه تصور کرد دنیا رو بدون سردار.

دست و دلم به هیچ کاری نمی‌ره. هوا مثل محرمه. جهان مثل محرمه. غمش مثل محرمه.

جدای از همه اینها. حس درونیم نسبت به سردار یه چیز عجیب و غیر قابل وصفه. 

سردار! نمی‌تونم غم نبودنتون رو باور کنم. نمی‌تونم نبودن سایه‌تون بر سرمون رو باور کنم. تلویزیون شما رو نشون می‌ده که دریایی از احساس بودید و‌دریایی از استواری.خستگی ناپذیری شما، مجاهدت‌های بی‌نظیر شما برای من درس سلوکه. از این به بعد مادری کردنم، همسری کردنم، زندگی کردنم متفاوت خواهد بود. از این به بعد همه بندگی کردنم با نیت نصرت شما و ادا کردن حق شما هم هست. بچه هامو با عشق شما بزرگ خواهم کرد  سردار!. ممنونم که با شهادتتون رنگ محرم به جامعه مرده ما زدید. ممنونم که با شهادتتون غبار غفلت از قلب من پاک کردید و حیاتی دوباره به من بخشیدید. ولی ای کاش بهای بیداری ما اینقدر سنگین نبود. با دلتنگیمون برای شما چه کنیم بابای مهربان همه ایران؟.٫


بسم الله الرحمن الرحیم

راستش می‌ترسم. از اینکه حاج قاسم را به خاک بسپاریم و از فردا ما ملت از یاد ببریمش می‌ترسم. از اینکه وعده‌هایی که با مشت‌های گره‌کرده و در خلوت‌های خودمان پیش وجدانمان با حاج قاسم کردیم یادمان برود می‌ترسم. از اینکه از فردا هیچ شبکه‌ای از تی وی تصاویر مراسم تشییع را نشان نمی‌دهد می‌ترسم. پیکر مطهر سردار این روزها شمعی بود که همه ملت دورش گردید؛ از خاکسپاری پیکر مطهرش و خاموش شدن این شمع می‌ترسم. من از دنیای بدون حاج قاسم می‌ترسم. نه اینکه از رفتن سایه امنیت وجودش و از جنگ بترسم، نه؛ احساس می‌کنم حاج قاسم از ستون‌های معنوی این عالم بود و حالا این ستون دیگر وجود ندارد.

خدایا! به اضطرار این روزهایمان، به اشک‌های جانسوز حضرت آقا، مولای ما را برسان. خدایا! به حق حضرت زهرا علیها سلام اجازه ظهور مولایمان را صادر بفرما.


بسم الله الرحمن الرحیم

۱- دیروز فهمیدم که مداحی گوش دادن چقدر حالم را خوب می‌کند. همین مداحی‌های منتخبی که روی گوشی یا تبلت هست و هرچه گوش می‌دهم تکراری نمی‌شود. باید اضافه کنم به فهرست گوش‌دادنی‌ها دعای ابوحمزه و مناجات‌های منتخب خمس‌عشره را.

۲- چقدر از شکر بعضی نعمت‌های خدا عاجزیم. دیشب وقت خواب فکر می‌کردم چقدر دغدغه داشتم برای پیدا کردن یک هیات برای بچه‌ها و چقدر رفت‌و‌آمد و هماهنگی با برنامه علی کار سختی بود و حالا خدا آورده گذاشته دم دستمان. توی همین مجتمع؛ هیات را، کتابخانه را، جلسه قصه‌گویی را.

۳- هر وعده که نماز می‌خوانم، می‌آید کنارم، چادری، پتویی چیزی می‌کشد روی سرش، مهر کوچکی برمی‌دارد و نماز می‌خواند. بعد از نمازش هم دستش را می‌آورد جلو و لبخند می‌زند؛ یعنی که قبول باشد! به نماز می‌گوید آلّا؛ احتمالا منظورش الله اکبر است. در حالی که ما یادش نداده‌ایم. از تکرار این کار خسته هم نمی‌شود. هربار با همان هیجان و اشتیاق می‌خواند که بار اول. از یک سال و چهار ماهگی شروع کرد.

۴- حرف زدن با همسر خیلی آرامش‌بخش است. بچه‌ها خوابیده‌اند. در سکوت خانه چای می‌خوریم و باقلوای قزوین و من برایش از دغدغه‌هایم برای بچه‌ها می‌گویم و از کم و کاست‌های مدرسه و تصمیم‌های جدیدم و تغییر و تحولات بچه‌ها در هفته‌ای که گذشت و . بعد می‌فهمم که کم‌کم دارد خسته می‌شود؛ می‌گویم ممنون که به حرف‌هایم گوش کردی! می‌رود سراغ کارهایش. می‌روم سراغ دفترم و فکرهای جدیدم را می‌نویسم که نوشتن خوب کاری است. خوب کاری.

۵- تجربه زیسته: قهوه خوب مرهمی است برای روزهای تلخ و روزهای بی‌حوصلگی ولی مَرکب دارد هشدارهایش را شروع می‌کند و هی چراغ قرمز نشان می‌دهد و گویا مجبورم ترک کنم این نوشیدنی مهربان را!

۶- تجربه زیسته روح: شب‌های جمعه می‌گیرم هواتو. (با لحن حاج امیر عباسی بخوانید!)

۷- حداقل برای هفت مورد در این متن آگاهانه و عامدانه تلاش کردم واژه فارسی انتخاب کنم. راستی رفقا! من کار ویراستاری می‌کنم. اگر لازمتان شد در خدمتم.


بسم الله الرحمن الرحیم

امروز بعد از رساندن بچه‌ها، رفتم بنزین بزنم. نمی‌دانم بعد از چند وقت؛ قطعا بیش از ۴ سال! چون از وقتی برگشته‌ایم قم، من بنزین نزده‌ام. همسر همیشه حواسش هست که ماشین را پر تحویلم بدهد. همیشه حواسش به همه چیز هست. این بار هم سفرش طولانی شد و خیالم را راحت کرد که حتی اگر چراغش هم روشن بشود، هنوز کیلومترها می‌رود. ولی من خیالم راحت نشد و حوصله کشیدن اضطراب جدیدی را با خودم نداشتم. 

پمپ‌بنزین اولی خیلی شلوغ بود؛ رفتم دومی که طبیعتا دورتر هم بود. وقتی کارم تمام شد، دلم نمی‌خواست برگردم خانه. دلم می‌خواست همینطور بروم. بزرگراه را ادامه بدهم و بروم. به ناکجاآباد. دلم می‌خواست بروم به جایی که حالم را بهتر کند. کجا؟ نمی‌دانم. نمی‌دانم کجا حالم را بهتر می‌کند. حتی وسوسه حرم رفتن هم غالب نشد.

اسم یکی از درس‌های کتاب هدیه‌های علی در مسیر دجله، در کنار دجله، یک همچین چیزی بود. با خودم فکر کردم من سامرا نرفته‌ام. دجله را ندیده‌ام. کسی که سامرا رفته باشد، دجله را دیده؟ نمی‌دانم.بعد تصویر بحرالنجف جلوی چشم‌هایم زنده شد؛ جان گرفت؛ دلم پر کشید برای نجف. فکر کردم شاید دلم در نجف آرام بگیرد. شاید دلم با دیدن آسمان نجف باز شود. کاش می‌شد آدم پرنده باشد. پر بکشد هرجا که دلش آرام می‌گیرد. بعضی از آدم‌ها پرنده‌اند. وقتی دلتنگ نجف می‌شوند، در نجفند. وقتی هوای کربلا دارند، کربلا هستند. دلشان برای امام رضا ع تنگ می‌شود، سحر زیارت می‌کنند. اصلا آدم‌هایی که سحر دارند، همه چیزشان با آدم‌های معمولی فرق می‌کند.

به هر حال! حالا من برگشته‌ام خانه. زینب یک سال و نیمه‌ام تلاش می‌کند عروسک را با کالسکه‌ای که یک چرخ عقبش کنده شده و در نتیجه نامتعادل است، راه ببرد؛ و من باید خانه را برای آمدن مهمانان احتمالی آخر هفته، مهیا کنم. زندگی کاری ندارد به حال تو! شکم بچه‌ها بی‌حوصلگی مامان سرش نمی‌شود، برسند خانه گرسنه‌اند! اسباب‌بازی های ریخته وسط هال هم خودشان جمع نمی‌شوند! ما مامان‌ها مجبوریم صبح به صبح بی‌حوصلگی‌ها و بی‌قراری‌ها و حال‌های نه‌خوب را بریزیم توی یک‌ کیسه، درش را محکم گره بزنیم و بچسبیم به زندگی! و چه خوب بهانه‌ای هستند بچه‌ها برای زندگی! باید یک یک سال و نیمه شیرین عسلش را توی خانه‌ات داشته باشی که بفهمی چه می‌گویم!!!❤️


بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از تغییرات مثبتی که در خودم می‌بینم و‌ دوستش دارم پذیرش است. پذیرش زندگی کردن در همین الان و لذت بردن از همین الان. مدتی است که دیگر فکر نمی‌کنم اگر شرایط فلان طور بود، چقدر خوب بود. یا وقتی شرایط فلان طور بشود چقدر خوب می‌شود. منتظر نیستم بچه‌ها بزرگ بشوند، بهانه‌گیر نباشند، کار زیاد نداشته باشند تا از با هم بودن لذت ببریم. حالا بلدم با همین پسر در آستانه نوجوانی، با همین دختر شماره یک حساس، با همین دختر شماره دو که باید مدام رصد کنی در نقش فداکار فرو نرود، با همین دختر شماره سه ریخت و پاش کننده ی جیغ زننده! از زندگی لذت ببرم. از همین الان زندگی لذت ببرم. برای همین است که دلم بی‌نهایت سفر شمال می‌خواهد. سفر تنها، فقط خودمان؛ سفر گم شدن در طبیعت؛ سفر غلت زدن لابلای چمنها و خیس شدن زیر فواره‌ها و دویدن کنار دریا. یک سفری مثل سفر بوشهر. خیلی دلم می‌خواهد همچون سفری را.

و برای همین است که آخر هفته به غایت آرام و دلنشینی داشتیم. از آن شبها و‌ روزها که اهل خانه دور هم جمعند و هر کسی به کار خودش مشغول است ولی دلش گرم است به بودن بقیه. و انگار خدای مهربان یک نورافکن قوی روشن کرده است روی آسمان خانه ما و ما در میان رحمتش، غلت می‌خوریم.

پ.ن: از سفر بوشهر خواهم نوشت؛ به زودی.

پ.ن۲: همسر، چراغ خانه ماست. روشنی خانه ماست. نشاط خانه ماست. آرامش خانه ماست. حیات خانه ماست.


بسم الله الرحمن الرحیم

من این روزها، به دلایل متعددی ترسو شده‌ام. خیلی ترسو. هر صدای نابجایی، هر بویی، هر چیزی می‌ترساندم. صبح صدای خش خشی می‌آمد. ترسیدم. دقت که کردم از کانال کولر بود. آمدم از پشت در بالکن نگاه کردم، دیدم دوتا کبوتر خوشگل احتمالا عاشق نشسته‌اند روی کولرمان

 

پ.ن: خدایا! من جدا از همه استغفارها، یک معذرت‌خواهی بزرگ به حضرتت بدهکارم. از دیشب می‌خواستم این را بنویسم. از دیشب که از نگرانی و‌ دغدغه نوشتم تا امروز که از ترس. می‌دانم نوشتن این کلمات و ‌داشتن این احساسات در ساحتی که تو خدایش هستی، در عالمی که تو رب العالمینش هستی، اشتباه‌ترین اشتباه ممکن است و اگر ذره‌ای معرفت داشته باشد بنده‌ای، اصلا شدنی نیست. فَارْحَمْ عَبْدَکَ الْجَاهِلَ وَ جُدْ عَلَیْهِ بِفَضْلِ إِحْسَانِکَ إِنَّکَ جَوَادٌ کَرِیم‏.


بسم الله الرحمن الرحیم

چند شب بعد از شهادت سردار بود. بچه‌ها در سکوت و خلسه قبل از خواب بودند؛ ولی هنوز بیدار. معمولا این فرصت را غنیمت می‌شمرم تا خواب ناز در بر بگیردشان. ولی آن شب حرفی داشتم که خیلی مهم بود، صدایشان کردم؛ گفتم بچه‌ها! اگر بخواهیم راه حاج قاسم (رض) را ادامه بدهیم باید خودمان را خیلی قوی کنیم.هم جسمی و هم روحی

آن شب با بچه‌ها در این باره حرف زدم؛ در فرصتی دیگر با همسر؛ و هر روز هزارباره با خودم.

به بچه‌ها گفتم نمی‌شود لوس باشیم و در این راه بمانیم؛ به همسر گفتم باید جسم و جان بچه‌ها را قوی کنیم؛ باید ببریمشان کوه. و با خودم هر لحظه فکر می‌کنم الان چه کاری به قوت بیشتر و به راه سردار نزدیکتر است.

صحبت‌های امروز حضرت آقا لبخند به لبم نشاند؛ دلم را قرص‌تر کرد؛ کامم را شیرین؛ قدم‌هایم را استوارتر.

باشد که در این راه، با قوت و ثابت‌قدم بمانیم.

 

پ.ن: تا امروز از رویکرد تربیتی و فرهنگی و پرورشی مدرسه بچه‌ها راضی بوده‌ام. ولی حالا بنظرم می‌آید علی‌رغم روش متفاوت و اصولی آموزششان، از جهاتی قوت علمی لازم را به بچه‌ها نمی‌دهند. این قضیه خیلی نگران و‌دلتنگم کرده. فکر می‌کنم باید زودتر از اینها به درس و بحث علی توجه بیشتری می‌کردم و نقاط ‌ضعفشان را مورد بررسی قرار می‌دادم. از طرفی هم اینکه بچه‌ها را به مدرسه دیگری ببرم که از لحاظ علمی قوی‌تر باشند، کار راحتی نیست. پیدا کردن جایی که بتوانم به روش‌های تربیتی‌شان اعتماد کنم و‌. دعا کنید در این باره تصمیم درست را بگیرم و خدای مهربان راه را نشانمان دهد.


بسم الله الرحمن الرحیم

داشتم با خودم فکر می‌کردم که قبلا چقدر از رفتن زن دم‌ نانوایی متنفر بودم. حاضر بودم روزها و‌ روزها بدون نان بمانیم، ولی نروم در نانوایی. به نظرم اهانت بزرگی بود به شخصیت و کرامت زن!

حالا اما اگر لازم باشد، حاضرم ماشین را در نانوایی پارک کنم و از نان‌های چیده شده روی میز بخرم و بیرون بیایم. حتی اگر بچه‌ها میلشان نان سنگک کشیده باشد، حاضرم توی صف هم بایستم.

داشتم با خودم فکر می‌کردم چقدر تغییر کرده‌ام. به خودم گفتم: فلانی! آدم‌ها تغییر می‌کنند! آدم‌ها حق دارند تغییر کنند!

از کی این حق را برای خودم قائل نشده‌ام؟؟؟ نمی‌دانم! ریشه این همه عدم انعطافم نسبت به خودم کجاست؟؟؟ نمی‌دانم!

جالب اینجاست که تغییرات بزرگ زندگی را راحت پذیرفته‌ام؛ چه بسا به استقبالشان رفته‌ام؛ تغییر شهر زندگی، تغییر بزرگ در حجابم و‌. ولی در تغییر کوچک شخصی این همه ناخودآگاهانه به خودم سخت می‌گیرم. همیشه در پس یک تصمیم‌گیری این حکم نهفته است که این تصمیم و تغییر به‌دنبالش، برای همیشه یا چیزی در همان حد است، آمادگی‌ش را داری؟ و خب همیشه این همیشگی بودن، تصمیم‌گیری را سخت می‌کند. این روزها چالش درونی‌ام این است که به خودم، اجازه تغییرات کوچک کوتاه مدت را بدهم. به خودم اجازه بدهم روش بولت ژورنال نویسی بهمنم، با دی متفاوت باشد. بشکنم این کلیشه را که هرچه از اول انتخاب کرده‌ای ادامه بده. و‌ در همین راستا دیشب موفق شدم بالاخره هبیت ترکر طلایی‌ام را بکشم. چیزی که بیش از یک سال است دارم فکر می‌کنم چطور تثبیتش کنم و چطور فرآیند تثبیتش را رصد کنم. اصلا رفتن دنبال برنامه‌ها و اپلیکیشن‌ها و هبیت‌ترکرها و‌ بولت ژورنال نویسی، اصلش برای تنظیم همین برنامه بود. حالا که با خودم مهربانتر شده‌ام، هبیت‌ترکرش را برای یک ماه کشیده‌ام و می‌دانم هیچ اشکالی ندارد ماه بعد به این نتیجه برسم که باید شکل بهتری را انتخاب کنم.

بیایید با خودمان مهربان باشیم!


 

بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی دلم برای آرامش و امنیت حرم حضرت امام حسین علیه السلام تنگ شده.

خیلی دلم برای دردل‌های رو‌به‌روی ضریح حضرت پدر و چشم دوختن به انگورهای سُکرآور بالای ضریح تنگ شده.

خیلی زیاد. خیلی خیلی زیاد.

 

 

پ.ن: بزرگواران بیان! آیا شما هم مدتی است صفحه جزییات آمار مرکز مدیریتان باز نمی‌شود؟


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها